Dziurawiec

Dziurawiec swoją nazwę zawdzięcza zbiorniczkom olejków eterycznych, osadzonych na blaszkach liściowych, które oglądane pod światło, sprawiają wrażenie jakby otworów, dziurek na powierzchni liścia. Gatunek jest uprawiany dla pozyskiwania aromatycznych liści oraz kwiatów, utrzymujących swoje walory również po zasuszeniu. Liście dziurawca rozwijają się w naprzeciwległych parach, osadzonych bezpośrednio na całej długości pędów. Blaszki liściowe mają wydłużone, lancetowate kształty, delikatnie karbowaną powierzchnię z wyraźnie widocznym unerwieniem, gładkie krawędzie z ostrym wierzchołkiem. Pędy porośnięte liśćmi mają jednolite, zielone wybarwienie. Na wierzchołkach pędów rozwijają się baldachogrona wypełnione żółtymi kwiatami. Rośliny zakwitają w okolicach nocy świętojańskiej, dzięki czemu zawdzięczają swoje zwyczajowe nazwy, i kwitną nieprzerwanie aż do pierwszych dni jesieni. Młode liście stanowią ceniony surowiec zielarski, dlatego zbiory liści najlepiej prowadzić na początku wiosny, poprzez ścinanie pojedynczych liści lub całych roślin. Należy unikać kontaktu z rośliną w suche i upalne dni, ponieważ olejki eteryczne, zgromadzone w gruczołach na powierzchniach blaszek liściowych mogą powodować podrażnienia skóry.

Dziurawiec jest szeroko stosowany w ziołolecznictwie. Część użytkową liście oraz kwiaty, utrzymujące swoje walory również po zasuszeniu i sproszkowaniu, wykorzystywane do przygotowywania herbat i naparów, wykazujących działanie uspokajające i przeciwbólowe, regulujące pracę układów pokarmowego, krwionośnego i moczowego, wzmacniające, odtruwające i przeciwgorączkowe. Okłady z dziurawca mogą być również stosowane powierzchniowo, w przypadku odmrożeń, trudno gojących się ran, bądź zapaleń jamy ustnej i gardła.

Pokrój: wzniesiony, rośliny rozwijają się formując smukłe, drewniejące pędy, porośnięte na całej długości liśćmi, górą rozkrzewiające się i zwieńczone baldachogronami kwiatów, liście występują w naprzeciwległych parach, osadzone bezpośrednio na łodydze, blaszki liściowe mają wydłużone, lancetowe kształty, delikatnie karbowaną powierzchnię, widoczne unerwienie, gładkie krawędzie i ostre wierzchołki, na powierzchni blaszek liściowych osadzone są gruczoły wypełnione olejkami eterycznymi, pędy oraz liście mają jednolite, zielone wybarwienie, kwiaty rozwijają się w baldachogronach, osadzonych na wierzchołkach pędów, nie posiadają walorów dekoracyjnych, jednolite kolorystycznie, żółte,

Zastosowanie: surowiec zielarski, użyteczny zarówno na świeżo jak również po zasuszeniu i sproszkowaniu, do przygotowywania herbat i naparów.

Termin siewu: w październiku, wprost na stałe miejsca, do gruntu lub do pojemników.

Rozstawa: 20 x 20 cm.

Termin zbioru: kwiecień.

Mrozoodporność: całkowita, roślina może być uprawiana w cyklu wieloletnim.

Stanowisko: nasłonecznione lub półcieniste, najlepiej o podłożu lekkim i średnio zwięzłym, uprawę w pojemnikach zaleca się prowadzić na podłożu dedykowanym do doniczkowej uprawy ziół.