Melisa lekarska

Melisa lekarska to aromatyczna bylina o wysokich walorach konsumpcyjnych oraz licznych właściwościach leczniczych. Uprawę należy prowadzić na stanowiskach polowych, z przygotowanej wcześniej rozsady. Roślina o pokroju wzniesionym, rozwija się w formie wyprostowanego, ulistnionego pędu, wykazującego silną tendencję do rozgałęziania, osiągającego wysokość do 100 cm.

Melisa lekarska wytwarza zielone liście, o delikatnie karbowanej powierzchni z ząbkowanymi krawędziami. Kwiaty, o białym lub jasnożółtym wybarwieniu, zawiązują się w kątach liści, przy wierzchołkach pędów, posiadają znikomą wartość ozdobną, ale stanowią obfite źródło nektaru wabiącego pszczoły. Roślin jest zaliczana do grupy roślin miododajnych. Pierwszy zbiór młodych pędów może zostać przeprowadzony już wczesną jesienią w roku siewu, w kolejnych lata zbiory mogą być prowadzone dwa razy w roku. Roślina jest całkowicie zimotrwała i dobrze znosi zimowanie w gruncie.

Melisa lekarska ma zastosowanie konsumpcyjne oraz stanowi wartościowy surowiec w ziołolecznictwie. Świeże liście są polecane do konsumpcji bezpośredniej w formie aromatycznego dodatku do potraw mięsnych i ryb, jako składnik sałatek i surówek warzywnych lub jako naturalna dekoracja posiłków. Ulistnione pędy utrzymują swoje walory po zasuszeniu i sproszkowaniu stanowiąc cenioną przyprawę kuchenną. Liście melisy lekarskiej, zarówno świeże, jak i w formie suszu, mają zastosowanie w ziołolecznictwie, jako baza do naparów i herbat regulujących pracę układu pokarmowego, mających działanie przeciwbólowe, uspokajające i pomagające w bezsenności. Roślina może być również wysiewana na stanowiskach polowych, o charakterze miododajnym.

Pokrój: wzniesiony, rośliny rozwijają się w formie wyprostowanych, sztywnych pędów, osiągających wysokość do 100 cm, silnie krzewiących się i obficie ulistnionych, liście mają eliptyczny, nieco wydłużony kształt, karbowaną powierzchnię blaszek oraz regularnie ząbkowane krawędzie, w katach liści, przy wierzchołkach pędów wyrastają drobne kwiaty, o białej lub jasnożółtej barwie, stanowiące obfite źródło nektaru wabiącego pszczoły, rośliny są jednolite kolorystycznie, o intensywnej zielonej barwie, i wydzielają charakterystyczną woń, którą zawdzięczają wysokiej zawartości olejków eterycznych.

Zastosowanie: do konsumpcji bezpośredniej, jako aromatyczny dodatek do potraw na ciepło oraz sałatek i surówek warzywnych lub jako naturalna dekoracja do posiłków, jako surowiec do produkcji suszu, jako baza do naparów i herbat w ziołolecznictwie, jako roślina miododajna.

Termin siewu: przygotowanie rozsady, od marca do końca kwietnia, na rozsadniku pod osłonami, przeniesienie rozsady na stałe miejsce, w drugiej połowie maja.

Rozstawa: 40 x 40 cm.

Termin zbioru: od lipca do września.

Mrozoodporność: roślina całkowicie zimotrwała, uprawiana w cyklu wieloletnim.

Stanowisko: nasłonecznione, o podłożu żyznym i dobrze uprawionym.